Het Mussenrestaurant

Het Mussenrestaurant | Toen we ons blauwe huis in Drenthe kochten kregen we er een zware verantwoordelijkheid bij: het runnen van een restaurant.

Tijdens de sleuteloverdracht nam de vorige bewoonster, een eigenzinnige Drentse dame op leeftijd, de werkwijze met ons door. Iedere week ging er ruim 60 euro aan brood doorheen. Witbrood. 

De tuin zelf was een siertuin met vooral veel buxus, laurier, gras en perkgoed. Er werd veel gespoten met gif, zoals roundup. Typisch een tuin van de generatie met het netheidsyndroom, zou bekende spreker Marc Siepman het noemen.

Maar wij doen het anders. Langzaam veranderen we deze keurig-en-netjes-tuin naar een permacultuurtuin. We halen buxus en laurier weg, laten het gras bloeien, zaaien inheemse bloemen en voegen andere plantsoorten toe. En inmiddels zien we de eerste tekenen van verandering.

De hoeveelheid insecten neemt toe, we zien een groot palet aan wilde bloemen vanzelf opkomen en ineens zien we ook andere vogelsoorten dan mussen in de tuin. De uitgebloeide bloemen laten we staan, waardoor vogels ook in de winter voedsel vinden in de tuin. We laten de tuin een beetje verwilderen.

Vrienden op bezoek (met ook een eigen permacultuur-tuin) moeten lachen om het verhaal: had ze het dan echt niet door? Dat ze zelf het probleem was? Hoe ze in een vicieuze cirkel van symptoombestrijding terechtgekomen was? Mussen hebben geen restaurant nodig. En zeker geen witbrood. Mussen willen een permacultuurtuin!