Behulpzame kinderen, hoe doe je dat? Ik zal je een geheim verklappen...
Inmiddels wonen we nu meer dan drie jaar in Drenthe en zijn alle grote klussen klaar: de zonnepanelen liggen op het dak, de warmtepomp draait, het voedselbos is aangeplant en de moestuinen zijn nu volledig in gebruik. We zijn onderweg naar een (deels) zelfvoorzienend leven. Ons doel is eco-positief te leven: binnen de draagkracht van Moeder Aarde en het liefst meer geven dan nemen. Om het nieuwe jaar goed te beginnen leek het ons een slim idee om als gezin een taakverdeling te maken.
Maar hoe laat je kinderen uit vrije wil meehelpen in het huishouden? Veel gezinnen worstelen hiermee. Vooral de home-steaders, want die doen alles zelf. Onze kinderen zijn nu tieners en hebben een heel andere route gelopen dan de meeste kinderen. Namelijk in vrijheid. Ze volgen hun intrinsieke motivatie bij het leren op de sociocratische school en ze zijn zo goed als ongeconditioneerd. Onderwijs met veel vrijheid, maar ook verantwoordelijkheid. Op school kiezen ze hun eigen leerdoelen, maar helpen ook mee het gebouw schoonhouden. Ook thuis passen we dit toe, waardoor ze uit vrije wil allerlei klusjes op zich nemen. Zo maakt Floris elke dag brood en verzorgd Josefien haar dieren. Zonder dwang of verplichtingen. Eigenaarschap geven is hierbij het toverwoord. En sinds kort hebben de kinderen er zelf een flink aantal taken bij gekozen, en zijn wij als ouders positief verrast over hun gedrevenheid.
Inspiratie vond ik in het boek: ‘Jagen, verzamelen, opvoeden’ van Michaeleen Doucleff, waarin de auteur ontdekt wat we van oude culturen kunnen leren bij het opvoeden van onze kinderen. Wat blijkt: die behulpzame kinderen, dat kan gewoon. Het is heel eenvoudig. De natuurlijke ontwikkeling van je kind volgen en zoveel mogelijk faciliteren. Je kind serieus om hulp vragen. Hun interesses de ruimte geven en ze laten merken hoe knap het is als je iets al kan. Of laten merken dat het gewenste gedrag hoort bij groot zijn. Vertrouwen geven. Als je kind wil koken, dan mag dat.
Niet dat het bij ons altijd vanzelf gaat natuurlijk, want de verleiding van schermpjes is groot. En eerlijk: mij gaat het beter af dan mijn man, die loslaten best moeilijk vindt. Maar na onze taakverdeling ging er ineens een knop om, leek het. Hoe mooi is het als iedereen een klein stukje kiest van het groter geheel. Dan voel je je een team! En als je zelf mag kiezen wat bij je past, ben je ook gemotiveerd om die taak te doen. Want dan is het niet alleen een taak, maar ook een manier om je te ontwikkelen. Zo pakt Floris met veel plezier het paddenstoelen kweken op, maakt een wormenbak, en wil hij in de keuken helpen met het inmaken van de oogst. Josefien bakt koekjes, helpt kleding repareren en onze natuur-apotheek bijhouden. Ze plannen zelf hun taak in en als het een keertje anders loopt dan is dat helemaal niet erg. En als een taak blijft liggen pakken wij als ouders dat gewoon op, geen probleem.
Ik geloof oprecht dat ieder kind van nature behulpzaam is, mee wil helpen. En dat een autoritaire houding juist averechts werkt. Kinderen van natuurvolken leren spelenderwijs bijdragen aan de gemeenschap. Als 'moderne mens' kunnen we daar serieus nog wat van leren!
Reactie plaatsen
Reacties